บทที่ 25 8.4 บุรุษผู้อบอุ่น
“เจ้า...ปากคอเราะรายนัก!” จางเซียวหรูทำได้แค่ถลึงตามองอย่างโกรธเกรี้ยว นางกอดอกพลันสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
จางอวิ๋นซีไม่สนใจ นางก้าวเดินเข้าไปในจวน แต่ทว่า...
ซ่า!
น้ำถังใหญ่ถูกสาดมาที่นางจนเปียกโชกไปทั้งตัว!
จางอวิ๋นซีหันไปมองยังผู้ที่สาดน้ำใส่นาง คนผู้นั้นคือบ่าวรับใช้ของฮูหยินรองหลี่ ข้างๆ กันนั้นคือจางเยี่ยนผู้เป็นบิดาที่ยืนมองนางด้วยแววตาแข็งกร้าว หานไท่หยางไม่รู้มาจากแห่งใดรีบเข้ามาเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับว่าที่พระชายาของตนเอง
“เจ้าทำสิ่งใด!” หานไท่หยางเข้ามาโอบไหล่บางของจางอวิ๋นซีด้วยความห่วงใย พลางชี้หน้าใส่จางเยี่ยน
จางเยี่ยน ฮูหยินรองและจางเซียวหรู รวมถึงทุกคนต่างคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว
“ซีเอ๋อร์” จางฮูหยินกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับไท่ฮูหยิน หลังจากหรูหรงไปแจ้งว่าจางเยี่ยนกับฮูหยินรองนั้น ร่วมมือกันกลั่นแกล้งจางอวิ๋นซี
“นางทำผิดอันใดถึงต้องทำร้ายนาง!” หานไท่หยางตวาดใส่จางเยี่ยน เขากระชากคอจางเยี่ยนขึ้นมาด้วยโทสะ
ฮูหยินรองหลี่กล่าวแทนด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ขออภัยเพคะท่านอ๋อง ซีเอ๋อร์นางลอบออกจากจวนหลังจากถูกกักบริเวณ การทำโทษนางเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ตระกูลจางเราต้องทำเพคะ”
จางเยี่ยนและสมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลต่างหัวเสียกับคำกล่าว
ของหลี่ฮูหยิน หานไท่หยางผลักร่างของจางเยี่ยนออกไปให้พ้นทาง เขาเดินไปหยิบถังน้ำใบเดิมที่สาดน้ำใส่จางอวิ๋นซี ไปตักน้ำมาจากสระบัวเต็มถังแล้วสาดใส่จางเซียวหรูกับหลี่ฮูหยินบ้าง
“กรี๊ด!” จางเซียวหรูกับหลี่ฮูหยินกรีดร้อง สภาพของพวกนางเปียกปอนไปทั้งตัวเป็นที่สะใจของจางฮูหยินกับไท่ฮูหยินนัก
สาดน้ำใส่คืนพวกนางเสร็จ ก็ชี้นิ้วใส่หน้าพวกนางทั้งสอง
“ซีเอ๋อร์ คือว่าที่พระชายาของข้า หากข้ารู้ว่าพวกเจ้าลงโทษนางอย่างไร้เหตุผลอีกแม้แต่ครั้งเดียว ข้าไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่!” หานไท่หยางขู่สามคนพ่อแม่ลูกเสียงดัง ชายหนุ่มเดินผละจากทั้งสามมาหาจางอวิ๋นซีพลางช้อนร่างของนางเอาไว้ในอ้อมแขน
“ท่านอ๋อง ปล่อยข้านะ”นางร้องเอ็ดเบาๆ
หานไท่หยางมองนางด้วยแววตาเรียบเฉย พลางกระชับร่างของนางที่ช้อนขึ้นให้แนบอก “เจ้าเปียกปอนเช่นนี้ เดินเองคงได้ลื่นล้มพอดี”
ว่าจบแล้วก็หันมาถามหรูหรง “พาข้าไปห้องของนายเจ้า”
“พะ เพคะ” หรูหรงตกใจเล็กน้อย แต่ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้หลังจากเดินนำหานไท่หยางไปที่เรือนของคุณหนู
ไท่ฮูหยินมองทั้งสามด้วยความโกรธ วันนี้ตระกูลจางต้องขายหน้าต่อหานอ๋องไท่หยางอีกครั้งเพราะสะใภ้รองอย่างหลี่ฮูหยิน ไม่รู้ว่าเหตุใดจางเยี่ยนจึงรักหลี่ฮูหยินนัก ทั้งๆ ที่นางนำพาความเสื่อมเสียมาสู่ตระกูลครั้งแล้วครั้งเล่า
“หรูเอ๋อร์ก็เป็นหลานสาวข้าเช่นกัน พวกเจ้าสองคนเป็นพ่อแม่นางแต่เหตุใดไม่อบรมนางเสียบ้าง หากพฤติกรรมเช่นนี้ถูกแพร่งพรายออกไป มิแคล้วตระกูลจางคงขายหน้าอีกคำรบ!” ว่าจบแล้วไท่ฮูหยินเดินสะบัดชายกระโปรงตามจางอวิ๋นซีไป จางฮูหยินลอบสะใจลึกๆ บุตรสาวของนางไม่อ่อนแออีกต่อไป ต่อไปนี้จะไม่มีใครมารังแกบุตรสาวนางได้อีก
คล้อยหลังไท่ฮูหยินและคนอื่นๆ จางเซียวหรูยันแขนข้างหนึ่งกับพื้นแล้วลุกขึ้นยืนอย่างสะโหลสะเหล นางมองทางไปเรือนของจางอวิ๋นซีอย่างเคียดแค้นชิงชัง
“นี่เป็นการลงโทษสถานเบาเท่านั้น เหตุใดหานอ๋องไท่หยางจึงคิดปกป้องนาง ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเพิกเฉยต่อนางเสียด้วยซ้ำ!”จางเซียวหรูอยากจะกรีดร้องดังๆ ระบายโทสะที่อัดอั้นในใจ
จางเยี่ยนมองหลี่ฮูหยิน ภรรยารองของตนเองเหมือนไม่พอใจ
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้ากล่าวในวันนี้ หานไท่หยางจะจัดการกับพวกเราเช่นไร!”
“เอ่อ คือ ท่านพี่เจ้าคะ” หลี่ฮูหยินตะกุกตะกัก นางพยายามหาข้อแก้ตัว แต่จางเยี่ยนนั้นเดินหนีนางไปแล้ว
